علی اصغر رجب زاده؛ مسعود اسدی؛ شعبان بریمانی
چکیده
ضمیر انتزاعی و ناملفوظ در زبانهای ضمیرانداز به عنصری اشاره میکند که دارای نقش نحوی است ولی نمود آوایی ندارد. این زبانها دارای تقسیمبندیهای گوناگونی هستند. در این مقاله، ابتدا، به ردهبندی زبان مازندرانی بر اساس اصول تقسیمبندی زبانهای ضمیرانداز بر اساس ریتزی (1982) و سپس، به ویژگیهای منحصربهفرد زبانهای ضمیرانداز پرداختهایم ...
بیشتر
ضمیر انتزاعی و ناملفوظ در زبانهای ضمیرانداز به عنصری اشاره میکند که دارای نقش نحوی است ولی نمود آوایی ندارد. این زبانها دارای تقسیمبندیهای گوناگونی هستند. در این مقاله، ابتدا، به ردهبندی زبان مازندرانی بر اساس اصول تقسیمبندی زبانهای ضمیرانداز بر اساس ریتزی (1982) و سپس، به ویژگیهای منحصربهفرد زبانهای ضمیرانداز پرداختهایم و با ارائۀ شواهد و دادههای زبانی، مشخص کردهایم که زبان مازندرانی میتواند در کدام یک از این زیرمجموعهها جای گیرد. در این جستار، به تعریف و ساختار انواع مختلف زبانهای ضمیرانداز اشاره و نشان داده شده است که اینگونه از زبانها، بهصورت کلی، به چهار زیرمجموعه تقسیمبندی میشوند: 1- زبانهای ضمیرانداز ثابت مانند ایتالیایی، یونانی، فارسی؛ 2- زبانهای ضمیرانداز پوچواژهای مانند آلمانی، گونههایی از هلندی و آفریقایی؛ 3- زبانهای ضمیرانداز نسبی مانند عبری، روسی، ماراتی و پرتغالی برزیلی؛ 4- زبانهای ضمیرانداز کلامی (گفتمانی) مانند چینی، ژاپنی و کرهای. با مقایسة زبان مازندرانی با تقسیمبندی ارائهشده، نشان دادهایم که زبان مازندرانی ویژگیهای زبانهای ضمیرانداز ثابت را دارد، ضمن اینکه این زبان را میتوان در حوزة زبانهای ضمیرانداز کلامی نیز قرار داد؛ چرا که همنمایهشدن ضمیر ناملفوظ و فاعل بند پایه بستگی به بافت کلامی دارد.