عبداله عزت دوست سه ساری؛ مجتبی منشی زاده؛ حیات عامری
چکیده
پژوهش حاضر به بررسی حالت کنایی درگویش تالشی می پردازد . این گویش در مناطقی از گیلان رایج است و به سه گونه عمده یعنی مرکزی ، شمالی و جنوبی تقسیم می شود. گونه مورد بررسی در این مقاله از نوع جنوبی است که در روستای سه سار رایج است . داده های این پژوهش به صورت میدانی و از طریق مصاحبه با 30 گویشور جمع آوری شده است . موضوع حالت کنایی به تفاوت و شباهت ...
بیشتر
پژوهش حاضر به بررسی حالت کنایی درگویش تالشی می پردازد . این گویش در مناطقی از گیلان رایج است و به سه گونه عمده یعنی مرکزی ، شمالی و جنوبی تقسیم می شود. گونه مورد بررسی در این مقاله از نوع جنوبی است که در روستای سه سار رایج است . داده های این پژوهش به صورت میدانی و از طریق مصاحبه با 30 گویشور جمع آوری شده است . موضوع حالت کنایی به تفاوت و شباهت رفتاری فاعل بند های لازم و متعدی و همچنین مفعول بند متعدی می پردازد. این گویش دارای حالت کنایی گسسته است. به این معنی که ، در بند های زمان حال از الگوی فاعلی - مفعولی ، و در بندهای متعدی زمان گذشته (غیر استمراری) از الگوی کنایی - مطلق بهره می برد. این پژوهش در پاسخ به این سوال ها انجام شده است : آیا تنها حالت نمای i- نشانگرحالت کنایی و ساخت کنایی دراین گویش است؟ چه ساخت هایی می توانند در این گویش از نوع کنایی باشند؟ و حالت کنایی در این گویش وابسته به چه عواملی است؟ پس از بررسی شواهد زبانی این نتایج به دست آمد : ساخت کنایی در این گویش تنها محدود به حالت نمای کنایی نیست بلکه وجود ضمایر غیر فاعلی ، صورت های جمع مختوم به -un در یک ساخت و زمان گذشته و نمود کامل جمله از نشانگر های ساخت کنایی هستند. و حالت کنایی در این گویش وابسته به زمان گذشته و نمود کامل است.
