یاسر بخشیان؛ علی الله بدشتی؛ عباس ایزد پناه
چکیده
فلسفه دین از علوم جدید در حوزه معرفتشناسی است. مبحث زبان دین به عنوان یکی از شاخههای مهم این علم از جایگاه ویژهای برخوردار میباشد. یکی از فیلسوفان دین در قرن اخیر جان هیک است. وی با مبنا قرار دادن نظریه «بازی زبانی» ویگتنشتاین و وضع تعبیر کلی «تجربه آنگونه» و تسری آن به تمامی حوزههای رفتاری و تجارب دینی به پلورالیسم ...
بیشتر
فلسفه دین از علوم جدید در حوزه معرفتشناسی است. مبحث زبان دین به عنوان یکی از شاخههای مهم این علم از جایگاه ویژهای برخوردار میباشد. یکی از فیلسوفان دین در قرن اخیر جان هیک است. وی با مبنا قرار دادن نظریه «بازی زبانی» ویگتنشتاین و وضع تعبیر کلی «تجربه آنگونه» و تسری آن به تمامی حوزههای رفتاری و تجارب دینی به پلورالیسم دینی قائل شده است. در واقع، هیک حد و مرز زبان و اندیشه را که متخذ از ویگتنشتاین و کانت بود، اساس فلسفه دین خود قرار داد. نتائج مهم بدست آمده از روش و مبانی جان هیک و تسری آن به تمامی حوزهها، تحقیق و پژوهش پیرامون آن را ضروری میسازد. از اینرو، نگاشته حاضر برای نخستین بار با روش کتابخانهای به بررسی و نقدِ مبانی روش فلسفه دین جان هیک و نقش زبانشناسی در معرفتهای حاصل شده پرداخته است. دستاورد این تتبع، وجود سطحینگری در زبانشناسی و عدم باور داشتن به تعین معنا در علوم غیر تجربی است.